ANOREKSJA

 Anoreksja to choroba śmiertelna. Głodówka, skrajne wyniszczenie organizmu, niezdolność normalnego, harmonijnego funkcjonowania psyche i somy. Niedojrzałość. Lęk. Kontrola. Nieustanne myślenie o jedzeniu. 

16 grudnia świat dowiedział się o śmierci 31-letniej Brytyjki, Kate Chilver, która zmarła z powodu wygłodzenia organizmu. W ostatnich dniach młoda kobieta ważyła około 30 kilogramów. Jej ciało było tak wychudzone, że krew nie mogła już dopływać do narządów. Ostatnie miesiące Kate była karmiona wyłącznie przez kroplówkę. Na anoreksję leczyła się od 12 roku życia. Mimo terapii i pobytu w szpitalu nie udało się uratować jej życia. Przypadek młodej Brytyjki wstrząsnął opinią publiczną. Jest to druga, po Isabel Caro, tak głośna sprawa dotycząca anoreksji. Niestety statystyki są przerażające. 


Zachorowalność na anoreksję rośnie, nie ma jednak rzetelnych danych, pokazujących, ile procent społeczeństwa cierpi z tego powodu. Nie wszyscy bowiem szukają pomocy terapeuty, psychiatry czy psychologa. Świadomość anoreksji w naszym społeczeństwie jest nadal niewystarczająca. Nie jest to także temat medialny. W przeciwieństwie do coraz to nowych diet odchudzających. Niewiedza w tym zakresie często jest głównym powodem nieudzielania pomocy chorym we wstępnej fazie chory – gdzie najłatwiej poradzić sobie z nadchodzącą tragedią.

Istotna wydaję się być także zmiana mentalności społeczeństwa, o co bardzo trudno – biorąc pod uwagę przekazy medialne, że tylko chude jest piękne i pożądane.
Anoreksja jest chorobą, gdzie procent śmiertelności jest stosunkowo wysoki, 5% chorych umiera albo w skutek wygłodzenia organizmu, albo – samobójstwa.
„Anoreksja jest rodzajem uzależnienia, uzależnienia od jedzenia, które powoli przejmuje kontrolę nad całym życiem – mówi Anna Karny, psycholog z Ośrodka Polana – Osoby chorujące nie zauważają, gdy jedzenie staje się centrum ich życia. Emocje, nastrój, samopoczucie są zależne od tego czy anorektyczka zje, czy nie. Ścisła kontrola nad przyjmowanymi pokarmami pozwala pozbyć się wewnętrznego niepokoju.
Chory wcale nie zauważa postępującego problemu, czuje się nawet znacznie lepiej niż wtedy, kiedy jadał normalne posiłki.

Anorektyczka na początku swojej choroby nie chce pomocy, ponieważ czuje, że uzależnienie daje jej siłę, nie chce aby ktokolwiek jej to odebrał. Z czasem kiedy choroba przejmuje kontrolę nad nią, chce pomocy i zdarza się , że sama zaczyna jej szukać. Nie daje sobie rady w życiu, gdzie główne i najważniejsze miejsce zajmuje jedzenie.  Ciągle o nim myśli, przeżywanie poczucia winy z powodu zjedzenia czegoś jest coraz bardziej dotkliwe. Nie jest w stanie się skupić na czymkolwiek i prowadzić normalnego życia, chodzić do pracy czy myśleć o założeniu rodziny. W miarę trwania choroby coraz trudniej się ją leczy, ponieważ mechanizmy uzależnienia są coraz silniejsze. Coraz bardziej dokucza im samotność, a przecież tak bardzo boją się bliskości innych ludzi. Osoba uzależniona od jedzenia podporządkowuje swoje życie chorobie. Nie wie jak bez niej żyć.”

Anoreksja nie jest chorobą cywilizacyjną, to prawda. Ale jest chorobą, o której powinno się więcej mówić. Problem uzależnień w naszym kraju jest nadal tematem niewygodnym. Tymczasem warto zwrócić uwagę, że szansa stabilizacji stanu chorego, zawsze zależeć będzie od reakcji otoczenia. Nieustanne ukrywanie się, udawanie wcale nie wpływa pozytywnie na stan zdrowia osoby uzależnionej. W wypadku anoreksji szczególnie ważna jest postawa rodziny i bliskich, która może wpłynąć na decyzję o podjęciu leczenia. Im szybciej, tym większa szansa. Anoreksji może towarzyszyć  depresja, charakteryzująca się skłonnościami do samookaleczania oraz do samobójstwa. 

To pokazuje jak ważne są rozmowy o anoreksji. Żeby wreszcie przestała ona być tematem tabu. Anoreksję, jak i inne uzależnienia (alkoholizm, narkomania), może być trudno zrozumieć osobie zdrowej, ale z pewnością będzie mogła ona pomóc. Musi jednak mieć świadomość choroby, a do tego niezbędna jest edukacja społeczna.

Zamieszczone zdjęcia niech będą ostrzeżeniem. Widok tych ciał dla mnie jest straszny.

Na podstawie artykułu Ośrodek Terapii Uzależnień "Ośrodek POLANA" z  serwisu Psychologia.pla o